I jak tu nie czytać?

Beato,
gdy brałam udział w sztafecie Polska Biega, w której i Ty uczestniczyłaś, przyznaję – nie wiedziałam o Tobie zbyt wiele. Szybko zorientowałam się, że musisz być kimś znanym, bo tylko o Beatę Sadowską pytano w odwiedzanych przez nas szkołach. Zaimponowałaś mi wtedy: zburzyłaś wizerunek celebrytki tym, jak poważnie i profesjonalnie podeszłaś do projektu, widać, że nie przez przypadek trafiłaś do naszego zespołu.

A później co rusz dowiadywałam się z różnych źródeł, że kontynuujesz pasję w niezwykłych miejscach i w każdych okolicznościach. Trzymałam kciuki za każdy start, dopingowałam w Tokio, Warszawie i San Francisco.

Jeszcze jedna strona i lecę biegać…

A teraz  o wszystkim napisałaś książkę.  Od kilku dni polecam ją wszystkim niebiegającym koleżankom i wiem, że są już pierwsze efekty. Bardzo dobrze, że nie próbujesz nachalnego nawracania na swą pasję, bo wiele niezdecydowanych osób raczej to zniechęca niż motywuje. Przekazujesz za to ogromną dawka pozytywnych emocji. W tych emocjach odnajduję również siebie, niektóre zdania mogłabym sama napisać: czytam je u Ciebie i wykrzykuję w myślach: „mam tak samo!” Może faktycznie my biegacze, często indywidualiści spędzający mnóstwo czasu sam na sam ze sobą, tworzymy niesformalizowanę wspólnotę.

Początkujący znajdą u Ciebie bardzo dużo cennych rad. Dobrze, że zaprosiłaś do współpracy doświadczonego trenera. Kuba Wiśniewski z właściwą dla siebie dawką humoru w wyważony sposób przekazuje najważniejsze wskazówki. Nie przytłacza nadmiarem teorii.

Sama dawkuję sobie „I jak tu nie biegać” jak lekarstwo. Czytam ją fragmentami, na wyrywki: otwieram na chybił-trafił i po kilku zdaniach przerywam, żeby założyć buty i wybiec z domu. Bo Twoja książka jest świetną lekturą również dla mnie: długoletniej (ech, jakże ten czas leci) biegaczki długodystansowej. Niepostrzeżenie gdzieś w tych swoich monotonnych treningach zatraciłam to, co kiedyś było dla mnie najważniejsze: codzienną radość z przekraczania własnych granic. U Ciebie tę radość  odnajduję na każdej stronie. I znów dzięki Tobie jestem trochę w Tokio, w Warszawie i San Francisco. Udziela mi się Twoja niesamowicie pozytywna energia. Nakręcam się dzięki Tobie na wstawanie przed świtem, szukam nowych tras i nowych doświadczeń w zwykłych chwilach.

Dziękuję, Beato.

 

 

 

 

 

 

 

Beata Sadowska, „I jak tu nie biegać”, wyd. Otwarte, ISBN: 978-83-7515-286-9