BROOKS ADRENALINE GTS 12 – Solidność biegowego partnera. Recenzja.

Fot.1 Brooks Adrenaline GTS 12

Trudno wyłowić złotą rybkę spośród takiej ławicy butów jaka opanowała rynek. Płyną tu wielkie rekiny z czołówki światowej sprzedaży i mniejsze, ale warte uwagi atrakcyjne płotki.  Brooks Adrenaline GTS 12 to niewątpliwie soczysty „bestseleres” o dobrej jakości korzeniu – bazie, i co roku perfekcyjnie wręcz odświeżanej naci. Bo większość technicznych nowalijek „montowanych” w tym modelu czyni go butem z coraz to wyższej półki.

Firma Brooks, mająca jeszcze ciągle niewielki udział w polskim rynku w segmencie butów biegowych, w porównaniu

Wspomnienie.

fot. Ubiegłoroczne EKG serca 😉

Nie przepadam za podsumowaniami, to tak jakby wyraźnie oddzielać przeszłość od chwilowej teraźniejszości, jedną kreską. Bieganie, od kilku dobrych lat, to dla mnie pewien proces – od smaku cierpkiego jabłka, po soczystą, kalifornijską pomarańczę. Bo przecież kiedyś biegałam jedynie w świadomości, że moje ciało lubi aktywność. Z czasem przekonałam się, że to głowa prowadzi ciało. I wtedy się zaczęło – potrzeba samodoskonalenia własnego umysłu, poprzez ruch. Taka leśna przebieżka dawała mi znacznie więcej niżeli jakakolwiek inna forma wypoczynku, bez znaczenia czy miałam na to fizyczną siłę, czy nie. Zawsze odczuwałam potreningową wolność.

Pierwszy start w biegowej imprezie był jedynie

W dotyku bieli.

Nigdy nie przerażała mnie zima, nigdy nie kończył się dla mnie biegowy sezon poza świadomym, choć wcale nie ulubionym okresem roztrenowania. Wręcz przeciwnie, z niecierpliwością czekałam na ciut niższe temperatury i białą leśną ścieżkę. Nie jestem zwolennikiem biegania w tropikach, męczą mnie temperatury już powyżej 20 C. Mam chyba słaby procesor, a wewnętrzne wiatraczki nie nadążają z chłodzeniem. Mój biegowy żywioł za oknem zaczyna się od dziesięciu stopni w dół, a temperatura ciut poniżej zera to przypływ biegowej mocy. Zapewne wynika to też z

Apatia, zrezygnowanie, smutek? Nie bój się.

fot. Ola Janiszewska

Jesień. Szary poranek przyozdobiony rzęsistym deszczem przegląda się w oknie Twojego pokoju. Słońce coraz później odwiedza dzień i bardzo szybko godzi się z ciemnością. Wydawać by się mogło, że każdy poranek zaczyna się podobnie, a jednak wiosną i latem zdecydowanie łatwiej biec przed siebie – biec przez życie.

Co czujesz, kiedy budzi się Twój świat?

Czy dostrzegasz kolory, czy wyłącznie odcienie szarości? Czy masz siłę brać za kark codzienność? Czy może

Skanör – Falsterbo EKO 1/2 Maran, czyli skandynawskie 21,097 km

Najcenniejszą nagrodą jaką otrzymujesz po przekroczeniu linii mety jest wewnętrzna cisza, zadowolenie, euforia. Endorfiny, które buzują w Tobie jeszcze przez długi czas. No i ktoś, kto czeka na mecie i podaje Ci pierwsze słowa uznania. Przyjaciel, rodzina, a czasami ktoś zupełnie obcy. Bieganie jest fajne, a poza fizyczną formą buduje również wewnętrzne wartości. Wzmacnia. Uczy szacunku, pokory, motywacji. I podaje sporą dawkę szczęścia. Szczęścia, które dostajesz zupełnie za darmo.

Od rana padał deszcz. Typowa szwedzka, jesienna aura. Niebo było smutne, pomalowane wyłącznie szarymi chmurami. Za oknem zaledwie jedenaście stopni. Około południa wyruszyłam do Falsterbo gdzie miałam pobiec swój pierwszy półmaraton. Lubię biegać w Szwecji. Na każdych zawodach panuje bardzo ciepła atmosfera. Wbrew temu jaką opinię często wystawia się Szwedom o ich rzekomym, emocjonalnym chłodzie, to bardzo sympatyczni i serdeczni ludzie. Poza aurą jaką zafundowało dziś niebo, atmosfera wokół zawodów była bardzo ciepła.

Spokojnie odebrałam numer startowy, agrafki i bardzo ciekawy, papierowy chip do zainstalowania na jednym z butów. Tuż przed trzynastą uczestnicy połówki królewskiego dystansu ustawieni byli już przed olbrzymią, nadmuchiwaną bramką z napisem start. Ten coroczny bieg ze Skanör do Falsterbo obejmuje kilka dystansów. Miłośnicy biegania mogą się zmierzyć na dystansie 5 km, 10 km lub półmaratońskim.

Punkt trzynasta ruszyliśmy skąpani deszczem z trawiastych bloków startowych. Kilkadziesiąt minut poźniej zaplanowany był start uczestników na 10 km, a pół godziny po nich na trasę ruszyła najliczniejsza grupa amatorów biegania, którzy zmierzyli się z dystanstem 5 km.

Lubię ten moment, kiedy wszyscy zawodnicy

Plecak na wagę butów

fot. Ola Janiszewska

Podróże kształcą, to wiadomo nie od dziś. Ale i męczą, kiedy bujasz się pomiędzy bliżej, a dalej w ciągłej niepewności myśli: gdzie jest właściwie mój dom? Powinnam dodać , że to wiadomo mi nie od dziś. Wybór ciasny, ale własny. Kolejny raz zaczyna irytować podręczny bagaż do którego nie jestem w stanie wszystkiego zmieścić. A przecież to dzięki niemu lot staje się tanią frajdą w podniebnej przestrzeni, kiedy szybko i wygodnie pomijasz zmęczenie.

Zerkam na loty, jest! Dobra data i przyzwoita cena. Po chwili jednak kolejny raz dociera do mnie, że nie dam rady zmieścić się do kwadratowej walizeczki, która chcąc nie chcąc musi zmieścić się w bagażowy stelaż linii lotniczych. Nie potrafię się pakować, a problem dotyczy głównie

Meduzy, reklamówka i morze

fot. Ola Janiszewska

Miał być spokojny powrót do Szwecji, bynajmniej tak mówił do nas wiatr. Podzieliliśmy podróż na dwa etapy, pierwszy odcinek ze Świnoujścia do Sassnitz, a nazajutrz docelowo już Falsterbo i macierzysty port Limhamnw Szwecji. W zaledwie sześć godzin dopłynęliśmy do Niemiec, wyłącznie na żaglach. Lubię, takie pływanie. Staję za sterem i słucham morza. Z czasem szum staje się częścią podróży, a obijające się o burtę fale przypominają o tym, że na wodzie rządzi wiatr. Jacht na żaglach wygląda jak piękny ptak, który szybuje na niebie poddając się powietrznym prądom. A potem znika w chmurach jak żagiel wśród wysokich fal.

Morze nie jest nudne, każda fala jest inna. Każda ma

Liposukcja by e-mail.

Właśnie otworzyłam pocztę, a tu proponują mi liposukcję. O matko z obrazka bez ramki! Ponoć owy zabieg sprawi, że nie będę musiała biegać. Kontra-szacun dla pomysłodawcy tej reklamowej treści! Myślę, że Ci ”zabiegowcy” mnie obrazili, bo przecież bieganie to miłość wyższego stopnia.

Dlaczego miałabym zrezygnować z wąchania ciastek i biegania z brzuchem czy też bez? Miś Yogi zasuwał w tempie pełno obrotowym po pustyni, mimo iż brzuch miał jak spinaker na pełnym wietrze, ale dawał radę. Wszystko jest kwestią woli i równowagi myśli.

Po takiej liposukcji czułabym się odarta z endorfinowej mocy jaką podają mi codzienne biegowe kilometry. Przecież to kocham! Miłości się przecież tak ot, nie zostawia. Pielęgnuje się ją, doświadcza. Delektuje się pięknem jakie wnosi w życie. A pani od sadła informuje mnie tu o jakiś lipido-usuwajkach. Przecież mam kaloryfer, może nie żeberkowy, ale taki płaski. Bardzo zwykły. Jak to kiedyś montowało się w blokach z wielkiej płyty. No i potrafię zrobić poziomkę, dojrzałą nawet taką.

fot. Ola Janiszewska

Codziennik.

fot. Ola Janiszewska

Ile pomysłów chodzi Wam po głowie codziennie, a ile tak naprawdę udaje Wam się wdrożyć w życie? Wydawało mi się, że umiejętność motywacji jest sztuką. Dziś zdaje mi się, że to nawyk. Jak każde inne przyzwyczajenie staje się normą naszego życia. Normą niedocenianą. Zapominaną zbyt wcześniej, jakby już było nie po drodze.

Jeśli wyznaczasz sobie cel, staraj się do niego dążyć. Nie porzucaj go, nie zniechęcaj się. Nie odkładaj na półkę, być może już nigdy potem nic na niej nie odnajdziesz. Możesz sięgnąć do książki, nieprzeczytanej do końca. Chłonąć ją w dowolnym momencie i w dowolnym wersie myśli. Życia nie zdołasz przeczytać dwa razy, bo życie pisze się na bieżąco.

Ilu ludzi zagłusza swój trudny, wewnętrzny świat sportem? Jak długo jesteśmy w stanie biec, po to tylko by przeskoczyć próg dotychczasowych możliwości? A jak to, z kolei, przekłada się na nasze pozasportowe życie, czy w zawodowej codzienności potrafimy być równie wytrwali i pewni siebie w dążeniu do właściwego celu?

Dopóki sport jest dla Ciebie ucieczką od codzienności, dopóty Ty pozostaniesz przegranym.

Zacznij biec we właściwą stronę. Zacznij biec w stronę siebie.

Rytuał wolności

fot. Mateusz Szulakowski i Ola Janiszewska

Zupełnie nie po drodze mi świat tego lata, a może lato w tegorocznym świecie. Do tej pory bieganie ratowało mnie z wszelkiej opresji: stawiało na nogi, witalizowało energetycznie no i co ważne, podawało codzienne endorfiny. Organizm wyregulowany na godzinę szóstą budził się do życia samodzielnie. I tak jak palacz sięga po pierwszego papierosa z utęsknieniem smolistego smaku i zapachu tytoniu, tak ja sięgałam porannie po biegowe buty. Rytuał wolności, tworzony w indywidualnej ścieżce ku wewnętrznej euforii.

Zielony Wimbledon Radwańskiej

Nikt wcześniej nie wywołał na trawie takiego zamieszania, jakie dzieje się teraz. I to zupełnie jednoosobowo. Euforię buduje się dziś znacznie mocniej, niżeli może oczekujemy. Jeśli Agnieszka Radwańska wygra tegoroczny Wimbledon, stanie się numerem jeden na świecie. Co zdarzy się, kiedy silna Serena Williams nie podoła Agnieszce? Zapewne szybko znajdą się osoby, media, które przypiszą jej sukces wspólnym działaniom. Wtedy będzie to nasz, polski triumf.

Czy będziemy potrafili zbudować podobną opinię jeśli najlepsza polska tenisistka ulegnie silnej, grającej bardzo męski tenis, Amerykance?

Łapa za łapą i czarny, aksamitny nos

fot. Ola Janiszewska

Tęsknię do Ciebie, słońce. Do gór i czasu, który błogim szumem rzeki przemawiał i koił ciszą. Do gór tęsknię, do Pienin. I wiem, że kiedyś jeszcze się zdarzy, że do was zawitam. Odwiedzę czas dzieciństwa i wspomnień, które rzeźbią w duszy człowieka każdy dzień dorosłości. Dziś, czas podał mi morze, bo przyjaźń nie zna miejsca, jedynie ludzi i ich uczucia. Emocje, prawdziwe i nic co zbędne w świecie owym nie zdarza się.

Świnoujście, porcik jachtowy. Dziś mieliśmy płynąć do Szwecji, wiatr ma jednak swoje prawa i należy ich przestrzegać. Port to

Pasja jest Twoim przyjacielem

fot. Ola Janiszewska

Wstajesz, obmywasz twarz, przygotowujesz śniadanie i sięgasz po świeżą, poranną gazetę jaką właśnie dostarczył rowerowy kurier. Starasz się uporządkować swoje myśli dopijając jeszcze ciepłą, poranną kawę. Czytając chwytasz wzrokiem wytłuszczone litery jakby skrywała się w nich treść całego artykułu. Chciałbyś przed wyjazdem do pracy wszystkie te informacje objąć zaledwie kilkoma minutami. W drodze do biura słuchasz radia i porannych wiadomości. Dowiadujesz się gdzie są korki, kto kogo oszukał, kto komu co jest winien, lecz niekoniecznie słyszysz, dlaczego. Chwilę później

Endorfinowa kaskada, której trudno się oprzeć

fot. Kaja Morawiec  / na zdjęciu: Ola i Mateusz

Setki kilometrów od domu, Morze Bałtyckie. Skandynawia, zielony wietrzny świat i wspólna pasja. Tyle przestrzeni dzieliło mnie i łączyło z Mateuszem, „ziomalem” z Górnego Śląska. Choć jeszcze kilka lat temu, raptem tylko kilkanaście kilometrów i sąsiadujące ze sobą dzielnice Katowic. Dziś, łączy Skandynawia i zielony, wietrzny świat. Tego młodego, pełnego ambicji człowieka poznałam 1300 km od domu. A okazało się, że łączy nas rowerowa pasja, wspólni znajomi. Pasjonat żeglarstwa i uczestnik mistrzostw świata w tej dyscyplinie, student jednej z kopenhaskich uczelni. Pełen radości życia chłopak.

Ten postawny, wysportowany facet, jeszcze kilka dni temu zarzekał się, że nigdy nie pokocha biegania. Chce przecież tylko zrzucić wagę…